Konie Naszą Pasją: stycznia 2015

wtorek, 20 stycznia 2015

Koń po zimie

Cześć, To znowu ja :P . Wyczytałam z książki o nazwie ,,Pierrota bolą kopytka'' że gdy koń po zimie dużo się naje, Dostanie choroby kopytek :c , To raczej bardzo groźne, więc radzę uważać

poniedziałek, 19 stycznia 2015

Ochraniacze na końskie kończyny stosuje się wtedy, gdy zachodzi taka potrzeba, bo koń ma skłonności do ranienia własnych nóg. Jasne i proste – musisz, więc chronisz. Często jednak zakłada się ochraniacze koniom właściwie bez wyraźnej potrzeby. I ja jestem zwolennikiem tej szkoły! O końskie nogi trzeba dbać, bo bez tych nóg konia nie ma. Jeśli Twojemu koniowi choć raz przydarzyło się zranić własną nogę to nie zastanawiaj się i kup ochraniacze. Lepiej dmuchać na zimne niż leczyć kulawiznę, która jak wiadomo jest poważnym sygnałem alarmowym i może skończyć się różnie, wraz z najgorszym scenariuszem, którego nikomu nie życzę.
Kategorycznie ochraniacze powinny nosić konie, które mają skłonność do strychowania lub ścigania. STRYCHOWANIE jest wtedy, gdy koń podczas ruchu kaleczy jedną nogę nogę sąsiednią – przednią lewą zahacza o przednią prawą lub robi to w przypadku nóg tylnych. Widać to dość wyraźnie, często wręcz słychać, a jeśli nie jesteście pewni czy Wasz ancymon odwala ten numer to posmarujcie mu kopytka białą kredą i pogońcie kłusem – w miejscach dotyku kreda będzie starta. Tylko nie sprawdzajcie tego na lonży, a na prostej drodze – na łuku nawet koń, który normalnie nie strychuje może się zaplątać. ŚCIGANIE SIĘ to zahaczanie czubkiem kopyta tylnej nogi o tył nogi przedniej. Kopyto tylne może uderzać w 4P – piętkę, podeszwę, podkowę lub pęcinę. Taki koń kaleczy sobie ścięgna, rani kopytko, uderza w staw pęcinowy. Niebezpieczna i urazowa przypadłość, więc trzeba chronić gamonia, który sam sobie robi krzywdę. Przyczyną takich wadliwych chodów może być nieprawidłowa budowa konia np. zła postawa kończyn, ścięty zad itp. Często taki chód przytrafia się koniom zmęczonym, sforsowanym ciężką pracą. Ochraniacze są niezbędne! Do strychujących koni stosuje się tzw. strychulce; u ścigających zakłada się kaloszki na kopytko.
Ochraniacze warto zakładać bez wyraźnej przyczyny, ot tak na wszelki wypadek. Dlatego, że końskie nogi to ich najcenniejszy skarb, a my wymagamy by je mocno eksploatowały. Ochraniacze przydają się wszędzie:

jazda w terenie – nie przewidzisz specyfiki podłoża i przeszkód, które możesz napotkać. Różne nawierzchnie, pochyłości, szyszki, kamienie, miękkie piachy i twardy asfalt, błotka i kamienne rynny – koński krok napotka różne niespodzianki i może się poplątać. Wybierz ochraniacze z wodoodpornego tworzywa, mocne i wytrzymałe, łatwe do czyszczenia.
ujeżdżenie – chody boczne i ćwiczenia na łuku mogą powodować plątanie się nóg i ranienie jednej o drugą. Chroń nadpęcia i stawy pęcinowe konia zakładając ochraniacze na przód i tył.
skoki – wiadomo, że koń-skoczek naraża się na urazy ścięgien i stawów, a nawet tzw. nakostniaki, gdy uderza nogami o drągi przeszkód. Do skoków warto założyć ochraniacze na przednie nogi. Wiem, że wielu zawodników rezygnuje z tego, wychodząc z założenia, że koń bez ochraniaczy będzie bardziej uważał, by nie zahaczyć o drąg, bo ból uderzenia skutecznie go tego nauczy. Ta nauka może mieć przykre następstwa; lepiej nie prowokować.
lonżowanie – jak wspomniałam, ćwiczenia na łuku mogą zwiększać ryzyko powstania strychowania. Zakładaj ochraniacze na przód i tył.
wybieg – nie zalecam, by koń łaził po pastwisku w kozakach, ale jeśli wypuszczasz swojego konia na wybieg, to często jest on tak uradowany tą swobodą, że wykonuje kilka baranków i bryknięć z niepohamowanej i entuzjastycznej radości. Może sobie wtedy zranić którąś z nóg, warto zabezpieczyć, jeśli Wasz ma taką tendencję do radosnej ekspresji.

Jakie ochraniacze stosować? Wybór jest przeogromny, przy zakupie warto wiedzieć, że:

skórzane ochraniacze są trwałe, ale wymagają sporej pielęgnacji. Zaniedbasz – masz szajs. Konserwujesz, smarujesz, dbasz – masz ochraniacze wytrzymałe i porządne, na lata.
ochraniacze z tworzyw sztucznych nie są tak mocne i trwałe, jak te skórzane, ale z pewnością są łatwe do utrzymania w czystości i pielęgnacji. Te droższe, wykonane z tworzyw najwyższej jakości starczą na lata, a ich konserwacja zajmuje minutę.
najtańsze są ochraniacze filcowe, ale wcale nie znaczy, że najgorsze. Spełnią swoją rolę, ale nie w terenie. Łatwo się brudzą, chłoną wilgoć, nie są trwałe. Sprawdzą się w krytej ujeżdżalni.
wybierz ochraniacze, które są wyposażone w wkładkę z pianki lub kauczuku – dobrze amortyzują ewentualne uderzenia. Niektóre mają wkład z naturalnego futerka – też super
najwygodniejsze są zapięcia na rzepy – montujesz je na końskiej nodze w chwilę-beret, ale pamiętaj, że ubrudzony rzep przestaje funkcjonować.
zapięcia na sprzączki są najlepsze w jazdy terenowe – mocne, nie luzują się, nie puszczają. Tylko zapianie trochę trwa – musisz się nieźle nakucać między końskimi nogami, by pozapinać wszystkie paski. To trochę trwa, a jeśli Twój koń nie wykazuje cierpliwości, to uważaj na szczękę – ustawiaj się z boku nogi, a nie przed nią lub za nią.

Nie bój się przesadzić w trosce o zdrowie nóg swojego konia – zakładaj ochraniacze nawet, gdy chód konia jest prawidłowy, bo zranienie może mu się przytrafić zawsze i wszędzie. A każda rana i uderzenie może przerodzić się w kulawiznę, która pozbawi Cię możliwości jazdy konnej, a co gorsza pozbawi Twojego konia radości i sensu życia.

Trening Konia - Początki

No i stało się, zostałeś właścicielem wymarzonego wierzchowca. I co dalej? Trzeba zacząć trening konia.

Bardzo często początki nie są łatwe. Koń jest zainteresowany wszystkim tylko nie swoim nowym właścicielem, rozgląda się nerwowo, przebiera nogami, kręci się, czasem nawet staje dęba. Co robić?

Najczęściej nowy właściciel ignorując zachowanie konia robi wszystko jak zawsze – podchodzi do boksu, przypina uwiąż, wyprowadza zwierzę, czyści, siodła, jeździ, rozbiera i wstawia z powrotem do boksu. Tak to zwykle wygląda. No i koń w końcu przyzwyczaja się do takiej codzienności. Jeśli właścicielowi chodzi o taką rutynę to w porządku. Ale co robić jeśli chcemy aby koń rzeczywiście był z nami, stał się naszym partenerem a nie tylko motorem, który wyciąga się z garażu, jeździ a potem parkuje na miejscu?

Ci którzy chcą nawiązać z koniem bliską więź, próbują różnych metod – wyprowadzają po jeździe konika na trawkę lub dają cukier i marchewki, licząc na wzbudzenie głębszych uczuć. Nie przynosi to spodziewanego efektu a może jedynie prowadzić do znarowienia się konia (gryzienie, kopanie w przypadku zbliżenia się do zwierzęcia bez smakołyka).

Inni pracują z ziemi, starają się zdominować konia, żeby pokazać mu kto w tym dwuosobowym stadzie rządzi a potem uczą sztuczek. Czasem używając linki i kijka przestawiają koniowi zad lub przednie nogi ćwicząc różne elementy ujeżdżenia. No i super! Ale czy jest w tej pracy bliska więź?

A można inaczej. Przecież klacz nie przestawia źrebięciu zadu ani łopatki, nie dominuje go, a jednak źrebię ma z matką bliską więź. Powiecie, że to dlatego, że to jego matka, że ma tę więź niejako wdrukowaną od urodzenia. Tak, oczywiście. Ale jakże często obserwujemy zżyte ze sobą konie stojące w jednej stajni, wychodzące razem z innymi na padok. Cały czas są blisko siebie, nie oddalają się od siebie, wciąż są razem, jakby połączone niewidzialną nicią. A przecież nie zawsze są razem od urodzenia, czasem poznają się dopiero jako dorosłe zwierzęta. Nie mają tej więzi wdrukowanej, a jednak wciąż podążają za sobą. I nie przestawiają sobie zadów i łopatek, żeby ugruntować dominująca pozycję jednego osobnika nad drugim. Najczęściej, po prostu razem nic nie robią. Czasem nawet trudno ocenić, kto w tej parze jest liderem
.
O taką właśnie relację warto zadbać na początku swojej przygody z własnym koniem. A jak to zrobić? Na początek po prostu być ze zwierzęciem, kochać je, wsłuchać się w to jaką historię chce nam opowiedzieć. Jako ludzie mamy tendencje to robienia cały czas czegoś. A tu chodzi o to żeby być, nie robić, tylko być!

Nauka Tańca

Rozmowa ze zwierzęciem… Rozmowa z koniem… Jakich słów mam użyć by oddać magię jedności dwóch istot? Myśląc o jedności nie mam na myśli określeń typu „przepuszczalność” czy temu podobnych. Takie określenia nieodparcie kojarzą mi się z fizycznością. Wywołują obraz konia z człowiekiem na grzbiecie, który zręcznie używa tzw. pomocy jeździeckich. Wyposażony w wodze, kończące się jakimś rodzajem kiełzna w pysku konia, może ostrogi i może jeszcze bacik ujeżdżeniowy potrafi spowodować fizyczne rozluźnienie zwierzęcia, które reaguje na nacisk będący poganianiem lub powstrzymywaniem, a czasem jednym i drugim jednocześnie. Wszystko co jest fizyczne, co tej fizyczności wymaga by w ogóle zaistniało nie jest prawdziwą jednością. Może jest porozumieniem, ale z pewnością nie takim o jakim myślę. Poza tym czy możliwe jest uzyskanie prawdziwego, fizycznego rozluźnienia bez rozluźnienia psychicznego?
Zrozumiecie co mam na myśli kiedy wyobrazicie sobie, że próbujecie uczyć się tańczyć. Już na starcie zaczynacie się dziwić dlaczego instruktor zakłada na was jakieś dziwne paski, ale no… może tak ma być – myślicie. Trening uświadamia wam jednak, że kiedy odchodzicie od wymaganej postawy te paski powodują spory ból. Kiedy reagujecie nań odskoczeniem, napięciem czy chęcią ucieczki z zajęć trener ciągnąc za nie powoduje jeszcze większy ból i mówi: „nie szarp się, musisz się rozluźnić, a wtedy zadam ci bardzo mało bólu. Możliwe, że jeśli nauczysz się dobrze rozluźniać ból całkowicie ustąpi”. Ponieważ już wiecie, że nie możecie uciec z zajęć zaczynacie myśleć.
- No dobrze jakoś muszę to przetrwać.
Szukacie postawy pozwalającej uniknąć bólu lub przynajmniej znacznie go zmniejszyć. No i jak się czujecie w kwestii waszego rozluźnienia? Z pewnością bardzo staracie się je osiągnąć, ale nie wynika to z faktu, że w rękach trenera czujecie się zrelaksowani i spokojni. Po prostu bezpieczni. Osiągnęliście jednak porozumienie z trenerem. To porozumienie oparte na świadomości, że ktoś ma nad wami przewagę, władzę i zadając wam ból może do czegoś zmusić. Rozumiecie to i wyciągacie wnioski. Potem staracie się przybrać rozluźnioną postawę, a trener uśmiecha się i mówi:
- Tak, bardzo dobrze!
Jest bardzo zadowolony z porozumienia do jakiego udało mu się doprowadzić.
A Wy?

Więc mój rysunek

Sorki za jakość Ale jest :P #alcia

sobota, 17 stycznia 2015

Rasy Koni #2

Południowoamerykańskie rasy koni

Inne rasy i odmiany

Konie zimnokrwiste

Ciężkie lub pociągowe (zimnokrwiste) rasy koni

Koń ardeński

Jugosłowiański koń zimnokrwisty

Konie zimnokrwiste to konie silne i masywne, wyróżniające się spokojnym temperamentem i potężną budową^[1].

Rasy koni zimnokrwistych

Dzikie konie

Mustang

Małe konie i kuce

Pozostałe, mniej znane rasy i odmiany

Rasy Koni #1

Rasy konia – względnie jednorodne populacje koni (Equus caballus), w ramach których główne cechy charakterystyczne przekazywane są potomstwu. Nad zachowaniem poszczególnych ras czuwają organizacje hodowlane, wyznaczając określone reguły hodowli. Konie rasowe są zazwyczaj wpisywane w rejestry hodowlane (tzw. księgi stadne).
Rasy koni dzieli się ze względu na pochodzenie, a także na naturalne oraz sztuczne. Przykładem rasy naturalnej jest kuc szetlandzki, który występował początkowo jedynie na Wyspach Szetlandzkich. Przykładem rasy sztucznie stworzonej jest koń pełnej krwi angielskiej, wyhodowany pod kątem dzielności i szybkości wyścigowej. Wśród ras koni wyróżniamy typy: gorącokrwiste, zimnokrwiste oraz kuce

Konie gorącokrwiste

Konie gorącokrwiste to takie, które są lekkiej budowy, mają żywy temperament i zazwyczaj cienką szatę, odporną na ekstremalne gorąco. Są energiczne, przystosowane do pracy w szybkim ruchu.

Rasy europejsko-amerykańskie

Lekkie lub wierzchowe (gorącokrwiste) rasy koni

Konie Gorąco oraz Zimno krwiste

Konie zimnokrwiste – konie silne i masywne, odróżniające się od gorącokrwistych temperamentem i budową. Są zazwyczaj spokojniejsze, mniej ruchliwe i potężniejsze. Są to konie robocze, używane między innymi do prac rolniczych i transportowych, jako konie pociągowe. Zazwyczaj pracują w stępie. Konie zimnokrwiste hoduje się bez udziału krwi koni gorącokrwistych lub z bardzo małym jej udziałem. Niektóre rasy, plasujące się na pograniczu koni zimnokrwistych i kuców, mają cechy obu typów.^[1]
Najbardziej znane rasy koni zimnokrwistych to:

Konie gorącokrwiste – konie o dużej sprawności fizycznej, które mają cechy konia sportowego. Użytkowane są najczęściej w sportach konnych i na wyścigach. Są energiczne, przystosowane do pracy w szybkim ruchu. Mają żywy temperament i lekką budowę, co jest ich charakterystyczną cechą.
Konie gorącokrwiste hodowane są najczęściej z udziałem krwi koni angielskich lub arabskich – ras gorącokrwistych hodowanych w największej czystości. Kolejnym przykładem typowego konia gorącokrwistego jest koń angloarabski.

Pochodzenie

Przyjmuje się, że konie gorącokrwiste pochodzą od koni orientalnych: turkmeńskich, perskich, syryjskich, arabskich i berberyjskich. Zostały one udomowione przez plemiona żyjące na stepach azjatyckich. Wskutek najazdów dokonywanych przez te ludy na wschodnie kraje znad Morza Śródziemnego oraz na Północną Afrykę hodowane przez nie konie rozpowszechniły się także w Hiszpanii, Francji, Anglii i innych krajach Europy. Były tam następnie kojarzone z miejscowymi końmi domowymi.
Według jednej z hipotez, koń arabski uważany najczęściej za "rasę podstawową" koni, pochodzi od konia Przewalskiego oraz tarpana, które przetrwały epokę lodową. Kolejną dyskutowaną kwestią jest, czy współczesne konie gorącokrwiste pochodzą od jednej tylko rasy

Chody koni

A więc u koni jest coś takiego jak 'chód' czyli sposób poruszania się konia zależny od prędkości i kolejności stawiania kończyn, czyli w skrócie mówiąc, chód jest to po prostu prędkość chodzenia u konia, czyli np, jak koń chodzi powoli itd, to nazywa się to stęp.... itp.
-stęp

-Kłus

-Galop

-cwał

Stęp – czterotaktowy, najwolniejszy chód konia. Kolejność stawiania nóg: np. lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, czy lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, lewa tylna. Prędkość 100 metrów/minutę.

Kłus – chód dwutaktowy konia. Podczas kłusa dwie przeciwległe kończyny – prawa przednia i lewa tylna (bądź odwrotnie) jednocześnie odbijają się od ziemi.

Galop - jest chodem trzytaktowym konia, jeden "skok" nazywa się z francuskiego foule. Po każdej foule konia następuje faza zawieszenia. W zależności od tego, która para kończyn wysuwa się bardziej do przodu, rozróżniamy galop z prawej lub lewej nogi. Zwykle koń galopuje na nogę odpowiadającą kierunkowi ruchu (wewnętrzna para nóg wysuwa się do przodu). Jeżeli wysuwająca się do przodu para kończyn jest parą zewnętrzną, koń porusza się kontrgalopem.
Cwał – najszybsza odmiana chodu końskiego; występują 4 takty uderzeń kopyt. Nogi konia stawiane są w kolejności: lewa tylna – prawa tylna – lewa przednia – prawa przednia lub odwrotnie, poczynając od nogi prawej tylnej. Następnie występuje faza lotu, kiedy wszystkie nogi konia znajdują się w powietrzu.

A więc stęp jest najwolniejszym chodem konia, natomiast cwał najszybszym :)
A no i ten stęp który dodałam tutaj, to jest akurat stęp hiszpański, więc, tak stęp nie wygląda,
tzn tak wygląda pod względem prędkości, ale normalnie to inne ruchy nóg wykonuje koń, bo w stępie hiszpańskim koń nieco wyżej daje nogi :)

A no i w są jeszcze oczywiście rodzaje, tempa chodów czyli np, stęp ma różne rodzaje tak samo jak kłus i galop:

-Stęp zebrany

-Stęp pośredni
-Stęp wyciągnięty
-Stęp swobodny
**Stęp hiszpański (takie dodatkowe): W tym stępie koń podnosi wysoko nogi. Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi on z Hiszpanii. Nauka tego chodu zaczyna się na ziemi, kiedy to jeździec delikatnie "łaskocząc" konia po przednich nogach batem, zachęca zwierzę do wysokiego ich podnoszenia. Jeździec powinien dawać wtedy specjalną komendę, jak np. "noga", lub "nóżka" i nagradzać konia sowicie za każdym razem, gdy podniesie on wysoko nogę. Jest to ćwiczenie bardzo męczące dla konia i ogólnie nie poprawia jego kondycji fizycznej.

W tych tempach chodzi o to że np... jak jest stęp zebrany to.. on jest taki bardzo wolny, np jak jest pośredni to jest już szybszy stęp niż zebrany a stęp wyciąnięty jest już szybciutki troszke, prawie taki jak kłus zebrany (no trochę wolniejszy...). tak samo jest z kłusem i galopem

To teraz tempa kłusa:

-Kłus zebrany

-Kłus roboczy

-Kłus pośredni

-Kłus wyciągnięty

A no i jeszcze w kłusie wyróżnia się trzy rodzaje jazdy:

kłus anglezowany, stosowany najczęściej – jeździec rytmicznie podnosi ciało z siodła co drugi takt czyli w momencie, gdy para nóg ("zewnętrzna") przednia i ("wewnętrzna") tylna przesuwa się do przodu

kłus ćwiczebny (wysiadywany), stosowany, gdy chcemy zyskać większą kontrolę nad koniem i użyć precyzyjnych pomocy. W kłusie ćwiczebnym jeździec nie unosi się w siodle. Stosowany jest przede wszystkim przy wykonywaniu wolt, półwolt i innych ćwiczeń oraz przy zmianach chodu konia;

kłus w półsiadzie, który polega na lekkim podniesieniu pośladków z siodła i pochyleniu tułowia, przy silniejszym (ale nie nadmiernym) oparciu w strzemionach – stosowany jest rzadziej, głównie jako ćwiczenie i w niektórych sytuacjach jazdy terenowej.

A teraz tempa galopu:

-Galop zebrany

-Galop roboczy

-Galop pośredni

-Galop wyciągnięty

**Galop wyścigowy (takie dodatkowe)

Budowa Ciała Konia

No to coś interesującego :D . Budowa ciała konia, Powiem że warto się jej nauczyć! :

Sporo tego :P , dla chcącego Nic trudnego!

Ciekawostki O koniach!

-Koń rekordzista żył 62 lata (1760-1822) i miał na inię Old Billy

-Koniom wystarca niespełna 3 godziny snu na dobę.

-Klacze karmiące rozpoznają swoje źrebię po zapachu.

-Ponad 90% wyźrebień na miejsce w środku nocy.

-Ciąża trwa 340-350 dni.

-Konie uczestniczące w wyścigach płaskich w galopie przekraczają prędkość 48km/h.

-Według najnowszych danych, na świecie istnieje 207 ras koni. 76 to małe konie i kuce, 36 to konie robocze, a pozostałe 104 to konie wieszchowe.

-Najmniejszy przedstawiciel rasy Fallabella mierzył w kłębie 37,5 cm.

-Pierwsze doniesienia na temat trenowania koni do biegów pochodzą z Bliskiego Wschodu i datują się około 3400 lat wstecz.

-Uszami konia porusza aż 16 mięśni, dzięki czemu każde ucho może obrucić się prawie o 180 stopni.

-Najwyższym i najcięższym koniem był wałach Sampson. Koń urodzony w 1846 r. miał 2,19 m wysokości i ważył około 1520 kg.

Źrebię przychodzi na świat z jedną parą mlecznych siekaczy w górnej szczęce i jedną w dolnej.

-Dorosły koń ma 40 zębów.

-Średnia długość życia konia pełnej krwi angielskiej wynosi około 20 lat, a koni półkrwi nieco więcej.

Kłusaki biegają z predkością 50 km/h
Podstawę wyżywienia konia stanowią owies i siano
Dawni rycerze na lewym boku nosili miecz, który przeszkadzałby , gdyby wsiadali na konia z prawej strony;przyzwyczjenie z czasem stało sie tradycją i do dziś wsiadamy na konia z lewej strony
Hipologią nazywamy naukę o koniach
Inochód jest to krok konia polegający na tym, że zwierzę wyrzuca najpierw obie prawe,a potem obie lewe nogi
Konie w stadzie nigdy nie spią wszystkie; zawsze przynajmniej jeden koń czuwa i alarmuje pozostałe zwierzęta w razie niebezpieczeństwa
Dawniej masywne konie pociągowe nazywano karosjerami
Wałachem nazywamy ogiera po kastracji
Mniejsze konie są z reguły bardziej wytrzymałe i odporne

Poważne wady budowy prowadzą do wcześniejszego zużycia ścięgien i stawów

Gwałtowne uderzanie konia ogonem oznacza strach i złe samopoczucie

Nazwa rasy quarter-horse wzięłą się od nazwy wyścigów konnych, bardzo popularnych wśród pierwszych amerykańskich imigrantów;najczęściej odbywały sie one na dystansie ćwierci mili (ok.400 m,ang. quarter = ćwierć)

Konie jedzą kasztany;w przeszłości były stosowane także jako lekarstwo

Pierwsza linia tranwajów konnych powstała w 1832 r. w Nowym Jorku, następnie w 1854 r. w Paryżu i w 1865 r. w Berlinie; pod koniec XIX w. tranwaje konne zostały zastąpione przez elektryczne

Przeciętnie koń żyje 18-30 lat

Koń może się urodzic z maścią siwą tylko wtedy ,gdy jedno z rodziców było siwe

Konie, które lekko podszczypują się wzajemnie, są zwykle dobrymi przyjaciółmi. Jest to jedno z zachowań społecznych koni, związane z wzajemnym pielęgnowaniem sierści i skóry

Konie wyścigowe przebywają w cwale dystans 1km w 55s i szybciej

Najlepsze okazy koni inochódzkich prebiegają 1 milę ang.(1609m) w ciągu 1min 35s

wnęter – samiec konia z wadą rozwojową, polegającą na niewłaściwym umieszczeniu jąder (poza moszną – zob. wnętrostwo)
* wałach – wykastrowany samiec
ogier – samiec konia powyżej trzeciego roku życia, zazwyczaj hodowany dla rozrodu.
klacz, kobyła – samica konia powyżej trzeciego roku życia
ogierek – samiec konia w wieku 1-3 lat
klaczka – samica konia w wieku 1-3 lat.
źrebię – młody koń poniżej 1 roku.
vodsadek – młody koń odłączony od klaczy matki
sysak – młody koń do około 6 miesiąca życia, odżywia się głównie mlekiem matki.
cwał – jest najszybszym rodzajem galopu, często uważany za odrębny chód, gdyż w przeciwieństwie do innych rodzajów galopu jest czterotaktowy. Koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, lub odwrotnie, po czym następuje faza lotu (na animacji).

Na Początek :)

siemka! Mam na imię Alicja i Mam naście lat.
Moją pasją są konie, Lubię pisać blogi oraz Grać w gry online. Moja ulubiony koń to : Koń fiordzki a tu takie sweet foto *-*

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Konie Naszą Pasją

Strony